ΕΔΩ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΚΑΙΓΕΤΑΙ...

Όταν ένας απλός καθημερινός Έλληνας, κάπου στα βάθη των αιώνων, πρωτοείπε τη φράση «εδώ ο κόσμος καίγεται..» σίγουρα δεν περίμενε ότι η φράση αυτή, η οποία έμελλε να ειπωθεί αμέτρητες φορές από το στόμα του λαού, θα έβρισκε τελικά το κυριολεκτικό της νόημα κάπου στις απαρχές του 21ου αιώνα, και όχι με τη Δευτέρα παρουσία, όπως θα προέβλεπαν οι δεισιδαιμονίες του καιρού του, αλλά με την καταστροφή της ίδιας του της πατρίδας…

Ίσως κι εμείς να μοιάζουμε σε κείνον σε έναν βαθμό, με έναν τρόπο όμως που καθόλου δε θα ήθελε… Εννοώ, ότι ακόμα χρησιμοποιούμε αυτή την παθητική φωνή (ο κόσμος καίγεται) αφού ο ανθρώπινος εγκέφαλος σίγουρα δεν μπορεί να διαλογιστεί ποιος ξεκίνησε αυτό το θανατηφόρο τσίρκο… Ποιος είναι δηλαδή ο «αρχικλόουν», ο σύγχρονος Νέρωνας, και πόσο δυνατά είναι τα συμφέροντα που τον υποκίνησαν να συνεχίσει από την «πρόβα τζενεράλε» (την καταστροφή της Πάρνηθας) στην τελική περάτωση μιας τόσο επιτυχημένης παράστασης.

Και αφού φτάσαμε σε αυτή την απερίγραπτη καταστροφή, με τις συνέπειες που κάθε νοήμων άνθρωπος μπορεί να διαλογιστεί, πρέπει, αν μη τι άλλο, να είμαστε αυτοί που θα διαμορφώσουμε την επόμενη μέρα, να πετάξουμε επιτέλους αυτή την παθητική, που ουσιαστικά εκφράζει την παθητική αντιμετώπιση, και να καθορίσουμε, αντί να καθοριστούμε. Ακόμα κι αν μας λείπει η οικολογική γνώση και παιδεία, είναι σίγουρο ότι η οικολογική μας συνείδηση μπορεί να οργανώσει το σχέδιο πολύ καλύτερα από κάθε παγκόσμιο σχολείο ή-χειρότερα- αρχηγείο.

Και η μόνη λύση είναι η αναδάσωση. Η παρέμβαση στο έργο της φύσης, που συνήθως έχει καταστροφικά αποτελέσματα, μπορεί να λειτουργήσει τώρα σαν μια τονωτική ένεση στα σπλάχνα της. Μιλάω για ουσιαστική, μετρημένη και σωστή αναδάσωση, όχι εκείνη που εξυπηρετεί τα συμφέροντα των εταιριών. Η αναδάσωση-διαφήμιση, αυτή που αποτελεί τη σημαία της οικολογικής συνείδησης των πολυεθνικών και συνοδεύει συνήθως το “against animal testing”, σαφέστατα δεν μπορεί να βλάψει, αλλά δεν αποτελεί και το ζητούμενο. Ουσιαστική θα είναι η αυθόρμητη κίνηση των νέων ανθρώπων, αυτών που εθελοντικά θα δουλέψουν, ίσως για πρώτη φορά στη ζωή τους.

Εθελοντισμός όχι σαν αυτόν των ολυμπιακών αγώνων (ο οποίος επίσης έδειξε τη θέληση και το πνεύμα των νέων της χώρας) , εθελοντισμός που δε θα μπει σε βιογραφικά για μεταπτυχιακά ή θέσεις εργασίας, αλλά θα αποτελέσει το αναμφίβολο, τη δεδομένη βοήθεια των νέων στους νέους.

«…ΒΑΡΚΟΥΛΕΣ ΑΡΜΕΝΙΖΟΥΝ»

Βέβαια, όταν ο ίδιος εκείνος Έλληνας προσέθεσε στην παραπάνω φράση το «…βαρκούλες αρμενίζουν», προσέδωσε σίγουρα την αρνητική αυτή έννοια που χαρακτηρίζει τη χαλαρότητα και τον ωχαδερφισμό του λαού μας. Στη συγκεκριμένη περίπτωση όμως, το νόημα- ή μάλλον ο τόνος- της παροιμίας πρέπει να αλλάξει. Οι βαρκούλες δηλαδή, πρέπει να αρμενίσουν. Και να γίνουν καράβια.

Η αναδάσωση της καμμένης γης έχει, όπως είπα, άμεση προτεραιότητα αλλά και συμβολικό χαρακτήρα. Είναι η αναγέννηση, ή μάλλον, καλύτερα, η ανανέωση των δραστηριοτήτων της χώρας, έναυσμα της οποίας αποτελεί η χειρότερη καταστροφή. Το κλάμα, η αγανάκτηση και η διαμαρτυρία δείχνουν σαφώς συμπόνοια, συμπαράσταση και ευαισθησία, υστερούν όμως σε ευθύνη, πρωτοβουλία και ενεργό δράση.

Αυτή λοιπόν η ενεργός δράση, ο εθελοντισμός, η ευθύνη για το μέλλον ΜΑΣ πρέπει να γίνει βίωμα, πράξη, θέμα διαλέξεων σε όλα τα ελληνικά σχολεία και πανεπιστήμια, και να προστατευθεί από τα συμφέροντα κάθε εταιρίας ή μέσου. Η αναδάσωση και η ανανέωση πρέπει να γίνουν τα βασικά μελήματα κάθε νέου τα χρόνια που έρχονται, όχι μόνο για να σώσουμε τη χώρα και το μέλλον το δικό μας και των παιδιών μας, αλλά για να πούμε ότι προσφέραμε- ότι αξίζαμε να συμβάλλουμε- στην ιστορία της ανθρωπότητας.